Ik wilde op tijd in Central Park zijn maar dit was een beetje overdreven. De wekker op mijn telefoon stond op 05:30. Mijn interne wekker ging echter al rond 04:30 af. En na drie kwartier in bed liggen was ik het helemaal zat. Op de kamer blijven rommelen was geen optie want dan zou ik Esther wakker maken en ik had ook geen zin om in de lobby van het Z-hotel te hangen. En zo kwam het dus dat ik al om 05:50 uur bij Central Park arriveerde.
De dag ervoor was het koud en regenachtig. Nu voelde het alsof het een mooie dag ging worden. Als de aggregaten niet zo stonden te loeien zou ik vast en zeker vogeltjes kunnen horen. Het droppen van de bagage ging soepel en de sfeer zat er zo vroeg al goed in. De vele vrijwilligers hadden er zin in. Bij de poortjes die de ingang naar het park vormden stond een groep grote nors kijkende politiemensen mij op te wachten. Ik voelde me een soort van Bonnie (zonder Clyde). Wilde er een foto van maken maar bedacht dat dat wel niet zou mogen. "This is somewhat intimidating guys" zei ik. Waarop gegrinnikt werd en 1 van de grote nu-niet-meer-norskijkende politiemannen glimlachend antwoordde "it's for your own safety m'am".
Ik werd naar mijn startvak gedirigeerd en dacht dat ik daar in mijn uppie liep tot ik ineens hoorde "What? Where are the other 19.998 people? Are we heading in the right direction?". Dat was David uit New Jersey die deze loop (en vele andere evenementen in en om New York) al minstens 6 keer had gedaan. Verderop ontmoetten we Linda die op zoek was naar de toiletten. Central Park was zo'n beetje haar achtertuin en ze liep deze halve voor de tiende keer. Langzamer dan gewoonlijk want ze had net een kind gekregen en was weer aan het opbouwen. Het was heerlijk om met die twee New Yorkers te babbelen over hun stad. Hoe die veranderd was door de jaren heen en hoe het toch in godsnaam mogelijk was dat mensen tegenwoordig 95 miljoen dollar neertellen voor een penthouse in de hoogste "flat" van New York. Op de foto hieronder zie je dat gebouw - nog in wording.
Heel langzaam werd het licht en al snel waren er een heleboel mensen om ons heen. David en Linda gingen naar hun startvak en ik ging nog even een selfie maken. Om die direct en met gezwinde spoed te deleten. Ik deed het spook van de opera op een superknapperd lijken. Het leverde wel een leuk gesprek op met Jamie uit Washington die aanbood om een foto van me te maken. We stonden zo gezellig te kletsen - zij in het startvak en ik er buiten hangend over het hek - dat ik bijna te laat in het startvak stapte. De Star-spangled banner - het Amerikaanse volkslied - werd live gezongen en bezorgde me kippenvel van top tot teen. Altijd weer indrukwekkend en telkens weer jammer dat de uitvoerder er zijn of haar eigen "twist" aan wil geven. Wat meestal net een tikkie te vals, te hard of te lang klinkt.
En daar gingen we! Eerst 9,5 kms door Central Park. Wist je dat dat heel heuvelachtig is? Ik nu ook. Daarna via 7th Avenue naar Times Square. Weer een kippenvelmomentje. Al die mensen langs de kant. Klappen, gillen, joelen, juichen. Vrolijk. Gezellig kletsend. In het Nederlands. He! Nederlanders! Ik werd ingehaald door twee Nederlandse meiden. Zij: "Woon je ook in New York?". Ik:"Jazeker! Bijna een hele week". Het voelt ook alsof ik in New York woon, telkens als ik er ben. Het voelt als thuis. We bogen af richting de Hudson en hadden vanaf daar een mooi zicht op de Freedom Tower.
Lang verhaal kort; de hele halve marathon was een groot feest. Met op elke 2 km een drankpost waar de vrijwilligers door de meeste lopers kneiterhard werden bedankt. Bij de eerste hoorde ik iemand schreeuwen "THANK YOU VOLUNTEERS" en dat heb ik daarna ook bij elke post gedaan. Soms werd ik aangekeken alsof ik hartstikke gek was maar meestal kreeg ik dikke vette glimlachen, duimen omhoog en bemoedigende teksten retour. Ter hoogte van The Jane stond een man de menigte aan te moedigen. "you're looking good" riep hij - niet tegen iemand in bijzonder. "SO DO YOU" riep ik terug. Dat gezicht van hem...duidelijk flabbergasted. Kon ik weer een paar minuten over giechelen.
Het laatste stuk ging onder Battery Park door. Best een lange tunnel en het minst leuke stuk. Maar met als beloning aan het eind een mooi zicht op de Brooklyn Bridge. In de verte klonk weer gejoel en gejuich. De laatste 800 meters duurden lang. Ik was moe en kreeg het een beetje koud. Maar door de hartverwarmende en opzwepende aanmoedigingen van het publiek wist ik er nog een kleine versnelling uit te persen tot aan de finish. Het was gaaf. Het was cool. Het was geweldig! En het duurde een stuk minder lang dan de hele marathon van New York.....
