Soms ben je je hele leven overtuigd dat je iets nooit, maar dan ook echt nooit zal gaan doen. Zoiets als het lopen van een marathon. Maar sta je plotseling op Schiphol, met je hardloopschoenen in je handbagage voor het geval je koffer zoek raakt. En stap je met een groep van Run2forty2 in het vliegtuig naar New York. Om daar aan DE marathon mee te gaan doen. 42,2 kilometers door New York. Hardlopen. Je checkt in bij het Waldorf Astoria en loopt op vrijdagochtend een verkenningsrondje door Central Park waar ze bezig zijn met het opbouwen van de finish van DE marathon. Je kunt je niet voorstellen dat je die twee dagen later zal passeren. Bent bang dat er iets tussenkomt waardoor dat ook niet gaat gebeuren. Vrijdagavond wordt het iets realistischer, want dan heb je je startnummer en goodiebag opgehaald. Zaterdag vraag je je af “wat leek me nou ook alweer zo leuk aan 42 kilometer rennen? Ik had toch ook gewoon een hop on hop off bus kunnen nemen om New York te zien?”.

‘s Avonds leg je je spullen klaar omdat je de volgende ochtend al om half 6 naar Staten Island vertrekt, waar je pas om half 11 start. Dan krijg je het eerste sms’je van het thuisfront. Iemand die zijdelings iets over je marathonplannen had vernomen vraagt: “he, ging het goed, lekker gelopen?". Ga je al vroeg naar bed maar kun je met geen mogelijkheid slapen omdat je bang bent dat je het geluid van 3 wekkers plus de wake up call niet zal horen. Maar dan is het zondagochtend en zit je in een luxe touringcar, op weg naar het startterrein op Staten Island. Waar het om kwart over 6 ’s al zwart ziet van de mensen en er live muziek is. Het is net Pinkpop, maar dan met allemaal sportieve mensen.

Om half 10 vertrekt de eerste groep lopers. De tweede een half uur later. Je gaat voor de tigste keer nog even naar de wc en mag dan eindelijk het startvak in, op weg naar de Verrazano Bridge. Terwijl Frank Sinatra keihard in je oren tettert met zijn “New York” word je uitgezwaaid door mensen in/op bussen en brandweerauto’s. Kippenvel. 42,2 kilometers lang! Keihard genieten. Je hebt van tevoren gehoord dat het fantastisch is, al die mensen langs de kant die je naam staan te schreeuwen alsof je een of andere celebrity bent. En nu ben je er. Maak je het mee. Is het echt. Je loopt door Brooklyn, Queens en The Bronx. Denkt het ene moment “oh man wat gaat het lekker” en ziet het amper 5 minuten daarna helemaal niet meer zitten. Je krijgt een enthousiaste high 5, een enorme glimlach en een “GO DAPHNE” van zo’n normaal-gesproken-norse-politie agent. Komt heel veel medelopers tegen, Nederlanders, mensen die lopen voor allerlei goede doelen en mensen in bizarre outfits en denkt minstens 50 x “wauw wauw wauw ik loop gewoon DE marathon van New York”! Na zo’n 40 km loop je Central Park in en denk je achtereenvolgens ,“ah, nu is het bijna voorbij”, “GELUKKIG, DAAR IS DE FINISH”, “Shit, daar is de finish al”, “Denk aan die finish foto, wel een beetje normaal die streep overkomen”. En dan krijg je DE medaille, waar je als een klein kind zo blij mee bent! Die je trots laat zien aan de man naast je die ook net helemaal kapot over de finish is gekomen. Waarmee je binnen 2 minuten een wedstrijdje doet wie het hardst kan snikken. Moet je onderweg naar de uitgang toch nog even op een stretchertje gaan liggen omdat de grond onder je voeten dreigt te verdwijnen. En wil je het liefst in een warm bad in slaap vallen. Met je medaille om je nek.

En dan is het allemaal voorbij. Sta je de volgende ochtend bovenaan een metrotrap te bedenken hoe je daar in godsnaam vanaf komt. Overweeg je dat achterstevoren te doen. Leef je nog 2 weken in een soort van roes en heb je zo’n beetje een heldenstatus bereikt. Denk je (als het buiten keihard regent en waait) “wat heerlijk dat ik nu niet meer hoef te trainen”. En ga je na een maandje gewoon weer plannen maken voor je volgende marathon. Op het moment van schrijven ben ik aan het trainen voor de derde en de vierde. De vierde doe ik weer met begeleiding van Run2Forty2. En dat kan ik iedereen die overweegt om een marathon te gaan lopen van harte aanbevelen!